üniversitenin insana kattıkları

o kadar değişik insanla tanışmak hatta bazen aynı sırayı aynı odayı paylaşmak zorunda kalıyosun ki ve bu tanıdığın insanların %85 i aslında hiç kimsenin tanımaması gereken karakterde insanlar da olunca mezuniyet sonrası hiç tanımadığın bilmediğin dilini dahi konuşamadığın bi ülkede inzivaya çekilmek istiyosun.

bu kadar değişik tipteki insanları görüp, onların sayesinde kendini daha iyi tanımak, kendinden emin olmak.

film, müzik ve kesin kararlar. yalnızlıktan ölmemek.

3 senedir hem okuyup hem çalışıyorum. hiç bilmedeiğim tanımadığım bir şehir hatta bir ülkeye bıraksalar başımın çaresine bakabilecek kadar şey öğrendim.

özgüven gerek lisedeki fikir özgürlüğümüzü bastırıp da üniversitede fikirlerimizi dile getirebilmemiz olsun, gerek farklı kültürde insanlar tanıyıp farklı ilişkiler kurmak olsun, gerekse farklı şehirde okuyup kendi ayaklarının üzerinde durmaya çalışmak sana özgüven getirir

okulun amk dersin is hayatina atilmayi istersin,ve en onemlisi yoklugu ogrenirsin.

son dakikada iş başarmak,hertürlü resmi çakallık yapılır her boşluktan faydalanılır krizi fırsata çevirmede daha etkili bir staj yapamazsınız.

ön sıralardan insanların ne kadar karaktersiz olabileceğini görebilmek. üniversite kesinlikle mesleğe değil, hayata hazırlıyor. insanların ne mal olduğunu öğrenmeniz için zorlu mülakatlardan geçiriyor, sonra sokağa bırakıyor, artık kendi ayakları üstünde dursun diye.

çeşit çeşit insan tanıyıp ''aslında ben o kadar da rahatsız bir tip değilmişim'' dedirtiyor.

tavla , 101 , 81 , batak , pişti gibi oyunlar.

en başta yer alması gereken şey (bkz: sorumluluk ) evde her şey hazır ve annen tarafından yapılıyorken burada tek başınasın. yapmak istemesen bile mecbursun buna. örneğin, lisede atm ve bankalarla işim olmazken üniversitede bunların bağımlısı oldum. (bkz: insan ilişkileri) üniversiteyi kazandığımda ilk düşündüğüm şey, arkadaşlarım olucak kişilerin benim kafamdan olup olmayacakları idi. çünkü ben bi insana en başında ısınamazsam bir daha katiyen olmuyor o iş. bu konuda şanslıymışım ki tam benim kafadan kişilerle tanıştım ve bu beni bir nebze rahatlattı. sene boyunca bir sürü yeni insanla tanıştım ve kimseye hemen güvenmemek, sırlarını söylememek gerektiğini öğrendim. çünkü herkes kendi menfaatine bakıyor ve kimse kimsenin umrunda değil. demem o ki insan ilişkileri üniversitede farklı bir boyutta yürüyor. burda önemli olan sizin değişmeden kalabilmeniz, sonrasında zaten iyi insanlarla karşılaşırsınız. (bkz: polyannacılık)

üniversite bunca yılda bana hiç bir sik katmadı açık ve net. insanı olgunlaştıran ya da bir şeyler katan olay ailenin olmadığı bir şehirde tek başına yaşamak. problemlerle tek başına uğraşmak. üniversite değil. üniversite sadece diploma aldığın boktan bir eğitim sistemi olan sikindirik bir eğitim kurumu. yani benim şu ana kadar gördüğüm bu. diplomayı da almama daha var zaten hayırlısı..

hiç bir şey. 2.5 sene üni okudum ama hâlâ çocuk gibiydim. ama bu sene yaşadıklarım, o kadar sorumluluk beni ben yaptı. benden de bir şeyler aldı ama daha olgunlaştım. üni size en fazla bir kaç bilgi verir eğer onlarda ezberse uçar gider. önemli olan sizin, - hangi ortam olursa olsun - kendinizi geliştirmek istemenizdir.

kimilerinin ufkunu bakış açısını genişletirken kimilerini at kafasına dönüştürebiliyor

batak okey tavla yüzbir gibi çeşitli hesap ödetilen küçük kumar oyunları, alkole olan direncimizi görme şansı, öğrenci evinde açlıkla savaşmak. üniversite en çok da alttan almayı öğretiyor.

sigara kokusu ardına gelen baş ağrısı. eğer içmiyorsanız bunu kesin katıyor. bi yerde oturup çay için ve cenaze namazına buyurun. bugün adamın biri yanımda ölüm içti ölüm. lisede olsa söndür şunu aq dersin orada o adama desen seni söndürür. içmeyin başım çok ağrıyor amk.

yalnız kalmaya alışıyorsunuz.

yaşadığınız şehirde okumuyorsanız rahatlığın amınakoymak

annenin sen görmeden valize sıkıştırdığı üç beş böreği aştide bir köşede tek başına yerken anlıyorsun aslında büyüdüğünü. içinde sebebini bilmediğin bir burukluk oluyor ister istemez o zaman başlıyorsun aslında aileni özlemeye.

güzel ama okul bitince unutulan dostluklar. lise böyle değildi hacı abi

kaynak olmadan inanmamak. illa bir kanıt illa bir atıf arıyor insan.

üniye başlamadan önce soğumuş yemeği hiç bir kuvvet yedıremezdı ama şimdi öylemi taştan yumuşağını yiyorum

bazı şeyleri başarmak için istemek yetmiyormuş onu öğretti.

alttan dersler

olgunluk bence. kimseye pat diye guvenmemeyi daha agirbasli davranmayi empati yapmayi ogreniyorsun

alttan almayı öğretti sağolsun.

kazık yemeyi öğrenmek

parasızlığı daha da çok öğrendik

yeni insanlar, yeni arkadaşlıklar, yeni ortamlar, yeni yemekler, yeni dersler , yeni dertler. . . .

parasız yaşamayı öğretiyor, paran olsa bile param yok demeyi öğretiyor..

toplumun parazit olarak yaşadığı gerçeğini öğretmesi

gerçek dostlarınızın değerini , üniversitede ki çakallar sayesinde daha iyi anlamış oluyorsunuz.

karaktersiz insanlar

egoist hocaların yüzüne gülerken akıldan geçen suikast sahneleri

ilginç makarna tarifleri

bana alttan almayı öğretti

orospu çocuklariyla nasil mucadele edilecegini ogrendim diyebilirim.

işsizdim,şimdi diplomalı işsiz oldum.

bencil olmayı öğrenmek olabilir

t:üniversite eğitiminin kazandırdığı öğretiler. Mevkisini ve dişiliğini kullanan insanların hiç de az olmadığını öğretmiştir bana ve hala da öğretmeye devam ediyor. Özellikle erkek hocalar ya da asistanlar mevkisini kullanarak kız öğrencilere yavşamanın sınırlarını zorluyorlar. Tabi ki dişiliğini kullanan kızlara. Bunların sayısı hiç az değil. Ve belki de bunları yapanlar bile farketmiyor ya da farketmek istemiyor.

Hayatın sandığım kadar masum olmadığı gerçeğini bana; tabiri caizse süründüre süründüre öğretmiştir. Her aradığım masumiyette kafama bir annenin çocuğuna oda terliği ile vurduğu gibi vura vura öğretmiştir. Ve öğrenmişimdir. Acı oldu, zor oldu, yıllardır süre gelen o anlayışımı insanların yıkışı çok zorlayıcı oldu fakat yıktılar bunu öyle bir başardılar ki, hepsinden uzaklaştıktan ve dersimi son noktasına kadar aldıktan sonra hepsini ayakta alkışladım. İyi ki diyorum şimdilerde, emeği geçenlere sonsuz teşekkürler.

Benim için en önemlisi: Tartışmada savunulan konuyu akla dayanır belli bir temele dayandırarak ifade etme.

yavşak insan turnosolunuz level atlıyor. öyle bir seviyeye geliyorsunuz ki konuşmaya dahi gerek kalmayabiliyor tipinden bile tanıyorsunuz artık.

Çıkar ilişkisi nedir, ne amaçla ve nasıl kullanılır? Bir insan nasıl ekilir? Yediğin kaba sıçma teknikleri? Yalancı dostluk nedir? gibi hayatın gerçeklerini öğretmiştir bana.

akademisyenler genelde orospu çocuğu olur

Çalışmayı öğrendim açıkçası. Üniden önce hiç oturup ders çalışmamıştım.

Eskiden her detayını bildiğim bir konuda biri soru sorduğunda gerilip cevap veremez hale gelirken şu anda okuduğum bölüm -işletme- sayesinde sürekli sunum yapmak zorunda olduğum için bunu aşmaya başladım. Bu da yitirdiğim özgüvenimi yerine getirmeye başladı. Artık kendimde bir şeyleri tek başıma başarabileceğime dair güç buluyorum. Müşteri hizmetlerini bile arayıp derdimi anlatamayacak haldeyken onlarca hatta belki yüzlerce kişinin önüne çıkıp bir şeyler anlatabilecek hale geliyorum. Bu da bana kendimi değerli hissettiriyor. Bana ben de herkes gibi insanmışım dedirtti. Mecburiyetten sevmeden okuduğum bölüm bana hayatımdaki en önemli şeyi, beni bana kattı. (bkz: Her şerde bir hayır vardır)